Ik spreek ze iedere dag (en behoor zelf ook vaak tot die groep 🙂 ), mensen die het niet lukt om alle ballen in het leven hoog te houden. Het gezinsleven van tegenwoordig is druk en soms echt zwaar. Vooral bij kleine kinderen worstelen veel gezinnen met het gevoel dat er te weinig tijd in een dag lijkt te zitten. Het worden niet voor niets ‘de tropenjaren’ genoemd. En er sneuvelen dus ook behoorlijk wat relaties om die reden.
Ik denk dan weleens; Hoe deed mijn oma dat vroeger? Zij had 14 kinderen en dan was er ook nog een eigen zaak waarin opa altijd aan het werk was. Oké, ze had een hulp en soms een oppas maar dan nog… Als ik het daar met haar over had toen ze nog leefde zei ze vaak dat ze het idee had dat wij het tegenwoordig veel zwaarder hebben, dan zij vroeger. Waar ligt dat dan aan, hoe kan dat?
Misschien heeft het te maken met dat wij het onszelf vaak te moeilijk maken. Als een kind vroeger niet zo goed meekwam op school, dan was dat gewoon zo. Er werd niet onderzocht of er sprake was van een te stellen diagnose zoals bijv. ADHD. Uiteindelijk werd er toch vaak wel een diploma gehaald en kwamen de meeste kinderen op hun pootjes terecht. En als kinderen zich thuis aan het uitleven waren waarbij er gestoeid, gelachen, geruzied en geschreeuwd werd, ging dat altijd ook wel weer over, kinderen worden op een gegeven moment moe en komen dan weer tot rust. Ze werden niet continue gecorrigeerd en begeleid, ze werden vaker ‘aan hun lot overgelaten’ en redden zich altijd wel. Veel ouders van nu kunnen er niet goed tegen als er herrie gemaakt wordt en proberen dat dan te beteugelen (ik ben er een van). Maar ook dat kost (negatieve) energie.
Ik merk dat er veel ouders zijn die continue bezig zijn met het begeleiden en monitoren van hun kinderen. Op zich prima natuurlijk maar dat kost veel tijd en moeite en dus heel veel energie. Nog een voorbeeld; als een kind vroeger huilde, dan werd hij of zij getroost (als het geluk had 😉 en dan was het daarna weer over. Nu wordt er uitgebreid met een kind gepraat over wat er aan de hand is, of het ergens last van heeft, wat er kan/moet veranderen en wat de ouder daarin kan doen. En begrijp me niet verkeerd, ik ben een groot voorstander van praten (ik ben niet voor niets mediator 😉 en ik vind het dus ook heel belangrijk om naar kinderen te luisteren en ze bij belangrijke gebeurtenissen te betrekken. Maar soms gaan we daarin misschien wat te ver. Kinderen huilen ook weleens om iets even te verwerken zonder dat je daar dan perse iets mee moet als ouders. En dan zijn er nog de clubjes; hockey, voetbal, gitaar, piano, ballet, streetdance, typecursus, zelf een app maken en ga zo maar door. Allemaal leuk en goed voor de ontwikkeling maar sommige kinderen hebben nu al een net zo drukke agenda als hun ouders… Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
In een gescheiden situatie heb je automatisch tijd voor jezelf wanneer de kinderen bij de andere ouder verblijven. Bij co-ouderschap is dat natuurlijk het meeste het geval. Wat dan helpt is om het ook echt aan de andere ouder over te laten. Laat het los, het komt vast goed, ook al is het misschien niet de manier waarop jij het zelf had gedaan. Oké, de kinderen lopen dan misschien een keer met 1 rode en 1 witte sok rond, komen weleens te laat voor de voetbaltraining en er is niet elke dag geoefend op de blokfluit. Maar helpt het om hierover in discussie te gaan met de andere ouder? Die voelt het misschien als verwijt of kritiek. En dat moet dan weer uitgepraat worden want je wil toch het liefste een fijne ouderrelatie. Dus geef de andere ouder je vertrouwen en laat het gaan, dat scheelt jezelf ook weer (negatieve) energie. En als je voelt dat dat niet lukt, ga dan op zelfonderzoek uit waardoor dat komt. Meestal ligt het niet echt aan de ander maar ontstaat het door een eigen (controle)behoefte.
Dus natuurlijk is het fijn dat we in een tijd leven waarin heel veel rekening gehouden wordt met de kinderen, dat is echt een verbetering ten opzichte van hoe sommige kinderen vroeger zijn opgevoed. Maar misschien kunnen we het onszelf best wat makkelijker maken door een balans te vinden in wat we wel en niet serieus nemen en waar we dus onze energie in steken. De lat mag best wat lager. Dan is het als ouder misschien minder ‘overleven’ en leuker leven! Want de energie die je niet in de kinderen stopt kun je dan aan jezelf en je relatie besteden, en daar wordt je weer een leukere (=meer relaxte) ouder van. En dan komt het met die kinderen waarschijnlijk ook allemaal wel goed 😉
