Deze uitspraak hoor ik vaak. En is daarmee een wijdverbreid misverstand! Het is namelijk onjuist dat kinderen vanaf 12 jaar zelf mogen kiezen bij welke ouder ze willen wonen of hoe vaak ze naar de andere ouder gaan. Het kan zelfs schadelijk zijn om dat door een kind te laten bepalen omdat dat een loyaliteitsconflict bij het kind teweeg kan brengen.
Kinderen zijn vanaf hun 18e verjaardag meerderjarig. En pas vanaf dat moment mogen ze alle beslissingen zelf nemen en zijn ze vrij om te gaan en staan waar ze willen. Dat betekent dat ze dan ook zelf mogen kiezen bij welke ouder ze willen wonen (of ergens anders) en hoe vaak ze hun ouders bezoeken.
Maar tot 18 jaar zijn kinderen minderjarig. En dat betekent dat alle beslissingen rondom de minderjarige alleen kunnen worden genomen door degene die het gezag over het kind uitoefent. Je kunt gezag hebben als ouder(s) of als voogd(en) en gezag wordt door maximaal 2 personen uitgeoefend.
Maar waar komt dit misverstand nou vandaan? Waarschijnlijk komt dit voort uit het feit dat kinderen, bij de scheiding van hun ouders, vanaf 12 jaar de gelegenheid krijgen om hun wensen kenbaar te maken bij de Rechtbank. Ze kunnen een brief schrijven of langskomen voor een kinderverhoor. De rechter houdt dan zoveel mogelijk rekening met de wensen van het kind maar het kind kan uiteindelijk nooit zelf bepalen.
Het is en blijft dus aan de ouders waar een kind woont en hoeveel tijd het bij de andere ouder verblijft. Het is voor een kind belangrijk om te ervaren dat zijn/haar ouders dat samen bepalen en daar beiden achter staan. Zo voelt een kind dat er nog een ‘wij als ouders’ is en dat maakt het veilig en duidelijk. Als ouders samen hebben bepaald hoe een zorgverdeling eruit ziet kan een kind wel betrokken worden bij hun beslissing (met vragen zoals ‘wij willen het zo gaan doen, wat vind jij daarvan?’) dat is goed voor de vertrouwensband tussen ouders en kinderen, maar dan moet je er dus als ouders wel eerst samen over eens zijn!
